مذهبي بودن رو درست نميدونم.تعصب مياره.حفط شهدا هم با مرده پرستي فرق داره.گذاشتن اسم گل روي خيابونها هم چيز بدي نيست.با گذاشتن اسم همت رو فلان اتوبان هيچ اتفاقي نميفته.

وقتي پسرم دنيا اومد ميخواست پروزا کنه.پرسيد ممکنه؟ گفتم آره.بودن آدمايي که دهاتي بودن تهراني بودن فقير بودن پولدار بودن بي سواد دکتر...و پرواز کردن.خوشحال شد.
يه وقتايي که جبهه رو نشون ميداد بغلش ميکردم و تا ميخواست شيطنت کنه بهش ميگفم نگاه کن.اينا پرنده ميشن.چشماش گرد ميشد.
يه روز پرسيد قهرماني هم شغله؟ گفتم نه.گريه کرد که ميخواستم مثل اسپايدر من و ben10بشم.گفتم يادته يه کسايي نشونت دادم تو خاکا ميدويدن؟ اونا قهرمان واقعي شدن هاااا...خوشحال شد.
رفتم مدرسه اش.يه عکس دسته جمعي زده بودن به ديوار.همت عزيزم بود...خرازي فروتن و جنتلمن...باکري محبوبم...همين حسن باقري با اون صورت تين ايجريش...الهي که من بميرم...از هفته ي پيش گفته بودم اين عکس مال منه.مديرشون تعجب کرد.گفت واسه چي ميخواين؟
عادت کرديم که هر کي از قهرمانهامون حرف بزنه يه کيسه ي گشاد دوخته باشه.منم که تابلو بود از اون کيسه ها ندارم.
امروز تو خونه پوستر رو نشون پسرم دادم.چشمام پر شد.سرم رو ناز کرد و گفت مامان غصه نخور.الان اينا...جسمشون نميدونم ولي روحشون نشسته ما رو نگاه ميکنه.ازش پرسيدم : يعني الان خوشحالن؟ گفت:فکر نکنم.گفتم :چرا؟ گفت :چون اينا ميخواستن مملکت ما آباد باشه .ما همه خوشحال باشيم.واسه همين فوت کردن...گفتم فوت نکردن شهيد شدن.
بعدش پرسيد مامان چرا همش اينا رو به من نشون ميدي؟ گفتم :ميخوام بزرگ که شدي مثل اينا باشي.گفت :يعني بميرم؟ گفتم :نميدونم...ولي اگه دنيا بهت نياز داشت ميخوام که نترسي.اون روز يه قهرمان باشي.دکتر باشي يا سرباز فرقي نميکنه.منم که ديشب ساندويچم رو دادم به اون آقايي که زباله ها رو ميگشت يه کم قهرمان شدم.
باکري جان.همت جان جهان آراي عزيزم.امروز بر عکس شما نگاه ميکنند و برعکس شما عمل ميکنند.

باز اين جا گداي زير گذر
دستهاي تو را به کاسه نهاد
دستهاي بريده ات اي سرو
پايمال عبور مردم شد.

قهرمان من ...روانت شاد.ميخوام مثل تو باشم.آدم باشم.